jueves, 18 de diciembre de 2025
Na folla de sala da exposición, o crítico de arte e ensaísta Carlos L. Bernárdez explica que as obras de Enrique Conde enmárcanse, como un dos mellores exemplos, no panorama de reformulación das correntes construtivistas. O escultor, sinala, traballa nun sentido purista, esencializador, que se explicita con toda rotundidade en obras dunha intensa nitidez nas que se entrecruzan planos de enorme limpeza e que se manifestan como conceptos esenciais, abstractos, no seu sentido de extremo ideal depurativo.
Tal e como se pode ver en Pensamento construído, Enrique Conde, apunta Carlos L. Bernárdez, emprega estruturas diversas, sobre todo de madeiras variadas (carballo, eucalipto...), crea pezas cun acentuado monocromatismo, só matizado polos xogos lumínicos que establecen as sombras. Son obras nas que toma corpo un evidente desexo de integración das artes, desenvolvido entre o arquitectónico, o pictórico e escultórico. Unha obra ao servizo dun ideal formal absoluto pero que quere ser obxecto de reflexión tamén no plano social, afirma o crítico de arte.
Un ducia de obras
Pensamento construído está conformada por unha ducia de obras de Enrique Conde, sendo dúas delas, en formato de móbiles colgantes, expostas por primeira vez. Adaptándose ao espazo da Sala Alterarte, as esculturas dispóñense en diferentes mesados e de xeito colgante. As pezas, comenta o seu autor, son esculturas abstractas, mostra do seu traballo dentro do construtivismo, e pertencen a diferentes etapas artísticas súas. En todas elas, detalla, a madeira é a protagonista, utilizando este material non como un medio senón deixando que ela mesma fale. A madeira, engade o escultor, son curvas e tramos rectos e as pezas expostas xogan na xeometría das cousas e cos espazos que delimitan e as sombras que proxectan.
Entre as esculturas expostas está unha realizada con tres rodelas de madeira que encaixan entre elas e forman unha soa peza. Está feita de madeira de araucaria, da árbore plantada en Trasalba polos pais de Otero Pedrayo cando el naceu, que logo un temporal tirou e cuxa madeira, indica Enrique Conde, parece ser que foi empregada para facer o cadaleito de don Ramón. Tamén hai en Pensamentos construídos obras talladas con madeira do limoeiro da casa do escultor; obras que evocan o movemento dunha carballeira, a danza dos derviche xiradores ou a caída de Ícaro e obras que falan sobre a música muda e a construción do coñecemento.
Galicia lidera un ano máis as candidaturas á bandeira Sendeiro Azul 2026, cun total de 72 rutas aspirantes, o que supón un 31% máis das que se presentaron na pasada edición. Unha vez analizadas polo xurado as propostas recibidas no conxunto do país, o seguinte obxectivo para Galicia é revalidar o resultado da pasada edición, cando repetiu a súa posición como comunidade co maior número de distintivos deste tipo: 54 das 154 bandeiras concedidas no conxunto do país e unha rede de itinerarios azuis que sumou 388,66 quilómetros. A Bandeira Sendeiro Azul é concedida desde hai anos pola Asociación de educación ambiental e do consumidor (Adeac).
O mapa vitivinícola galego artéllase arredor de cinco denominacións de orixe -Valdeorras, Ribeiro, Rías Baixas, Monterrei e Ribeira Sacra- e catro indicacións xeográficas protexidas -Terra de Betanzos, Ribeiras do Morrazo, Val do Miño-Ourense e Barbanza e Iria-, ademais das IXP específicas para bebidas espirituosas -Licor Café, Licor de Herbas, Orujo de Galicia e Augardente de Herbas-. Estes selos certifican a procedencia e o control rigoroso do proceso produtivo, reforzando a confianza do consumidor e permitindo que os produtos agroalimentarios galegos gañen presenza e competitividade nos mercados. A súa trazabilidade e garantía de calidade representan, en conxunto, a esencia do que identifica á Galicia Calidade.
