A miña árbore de amigos

(Leído onte, martes, na inauguración da exposición MANUEL RODRÍGUEZ LÓPEZ, na Casa da Cultura de Paradela-Lugo)


Ben quixera estar con todos vós neste día tan memorable para o ben querido amigo Manuel Rodríguez López, para a súa familia que tamén me honra dende hai moitos anos coa súa sincera amizade, para o Concello de Paradela e o seu Alcade aos que tamén me sinto vinculado por lazos efectivos e para cantos puidestes, quixestes e tivestes a ben concorrer a este acto.

Fisicamente non podo ou non debo facerme aínda presente nestes eventos por estar convalecente dunha operación de larinxe. En espírito si que estou entre vós agradecendo a vosa acollida e teño a seguridade de que acarón de todos nós está Manolo. Non sentides a súa presenza?

Unha vez máis o común amigo, de Manolo, de Irene, dos demais familiares e de todos, Xulio Xiz, préstame xeneroso a súa voz.

Quizabes debera dicir que lla presta a Jorge Luís Bojes do que entrecollo permitíndome algunha modificacións uns poucos versos do seu longo poema: A MIÑA ÁRBORE DE AMIGOS
Pero, para que andar con voltas, se Xulio ten capacidade para prestarnos a súa voz aos dous?


Existen persoas nas nosas vidas que nos fan felices
polo simple feito de térense cruzado no noso camiño
Algúns recorren corredoiras e autovías ó noso lado,
vendo pasar moitas lúas.
A outros, case non nos dá tempo a velos
entre un paso e outro.
Cada folla dunha árbore, simboliza un amigo.
O destino, (Eu diría a Providencia),
preséntanos a amigos,
que non sospeitabamos que asomarían ó noso camiño.
A moitos chamámoslles “amigos da alma”,
Un amigo ou amiga “ da alma”
dá novo brillo ós nosos ollos,
pón nova música nos nosos beizos,
e volve máis áxiles os nosos pés
por máis cansos e magoados que estean.
O tempo pasa, foxen a primavera e o verán
e velaí, xa se albisca ou outono, ou xa estamos nel.
Tampouco é una traxedia.
Só perdemos algunhas follas.
Mellor dito, non as perdemos:
Transfórmanse ou trasládanse
a outra árbore de perenne follaxe
¡Non. Non queremos esquecer a estes amigos!
Por iso, Manolo, mantemos a túa memoria
e algún seguimos regando a túa amizade
coa pregaria afervoada preñada de lembranzas.
Graciñas, Manolo, porque ti,
como cada persoa que pasou pola miña vida,
es único e irrepetible, e, como amigo, es un tesouro.
Graciñas porque tiveches a ben deixar en min algo da túa riqueza
e non puxeches dificultade en levares contigo algo da miña pobreza.
Seguimos camiñando xuntos amizade
ata que xuntos sigamos sendo
follas non caducas da Árbore da Vida.