Poesía urxente

A memoria dos mortos do accidente
de tren de Compostela.

Espantoume un ruído e atardecía
e achegueime correndo de pasada
e vin que había xente rebentada
e vin outra que andaba fuxidía.

E vin que había mortos pola vía
e vin sangue no chan estarricada
e vin vir unha nai desesperada.
Morreume o meu fillo, me dicía.

E uns políticos tiñan caras serias
e poucos achegáronse con bágoas
e a todos asomábanlles miserias.

E as festas do Apóstolo anunciaban,
ouvín tirar foguetes, cantos, lerias,
mentres outros aos seus mortos choraban.