O esputo salvador

Os asubíos de Zinto Corcuera saín dos seus beizos ao ritmo dos seus pasos. De súpeto, deixou de asubiar. Acababa de ver unha pega na galla dun amieiro. ¡Malo!, pensou. Sabía que as pegas adoitan traer consigo desgrazas.

Polo menos iso é o que se di. Pero Zinto Corcuera tamén sabe que se lle cospe un esgarro, un esputo maligno no ollo esquerdo, a profecía da malignidade rómpese. O problema está en cómo coller á pega. Ou en atinarlle co esgarro.

Zinto Corcuera quixo facer o intento; achegouse silenciosamente e aínda que pareza incrible cando chegou a uns cinco metros de distancia, lanzou o gargallo e atinou, ¡arre demo!, no mesmo ollo esquerdo da pobre pega. A profecía rompeu; Zinto Corcuera deixou de ver á morte no alto do amieiro.