Un aplauso para as familias

Non vou a xulgar se tódalas familias fan o que poden e deben no tocante á educación dos fillos ou non.

Eu non son quen de xulgar a ninguén.

O que si vou a facer nesta oasión é aplaudir con tódalas miñas forzas a aquelas familias que teñen a eduación dos fillos como unha prioridade e que acertan no modo de levala a cabo.

Como profesional do ensino, sei que o labor de educar é sumamente arduo.

¿Cando foi doado?

Desde que eu recordo, sempre houbo perigos máis que suficientes para que a infancia collera malos exemplos.
Eso non faltou nunca. Hoxe máis que nunca....

Do mesmo xeito tampoco faltaron persoas exemplares que suberon escoller o camiño adecuado e ser un referente para a infancia.

A quen quero aplaudir é ás do segundo grupo, a aquelas persoas e a aquelas familias que viron claro cal era o seu obxectivo e con moito tesón e moito esforzo son un faro que alumea o camiño por onde irán outras que veñan detrás.

Tamén quero aplaudir a aquelas promocións de alumnos que dá gloria traballar con elas porque:

-Veñen mentalizados da casa.

-Porque a familia colabora coa escola.

-Porque aínda existen pais e nais que saber exerce-la paternidade e a maternidade como é debido.

-Porque hai familias que poñen as cousas claras ante os seus pupilos desde o principio, que non regatean esforzos, que teñen claros os seus obxectivos, que sacrifican o que haxa que sacrificar a favor dunha educación en conciencia.

-Porque hai familias que marcan unha liña encamiñada á formación da infancia en estreita colaboaración co profesorado e que seguen ó pé da letra unhas pautas que consideran de suma importancia para a formación da próxima xeración.

-Porque hai familias coas que dá gusto traballar porque colaboran coa escola para que a mente infantil estea en condicións de sementar os froitos que outro día se queren recoller.

-Porque hai famílias que lles dedican tempo ós seus fillos aínda que teñan unha dura e longa xornada de traballo.

-Porque hai pais e nais, homes e mulleres que loitan por un mundo mellor.

-Porque hai persoas que teñen a cabeza onde a hai que ter e saben o que hai que facer. Homes e mulleres que non dubidan en disciplinar ós seus fillos indicándolles que cousas son importantes e cales non, independentemente das correntes mundanas do momento.

Estas persoas cultivan valores tan fundamentais como a disciplina, a responsabilidade, o esforzo, o traballo ben feito, a honradez, o respeto polas persoas e pola nai natureza, a solidariedade, o fiel cumprimento do deber... e un longo etc.

Quizás non sexan das máis aplaudidas, nin das máis famosas, nin das mellor vistas socialmente, porque o que está de moda é outra cousa, pero a longo prazo sairán beneficiadas pola satisfacción que produce a paz interior derivada do deber cumprido.

Estas persoas merecen o aplauso de tódolos que sabemos valorar o bo da vida.

A estas alturas do curso escolar é a hora de recolle-los froitos.
Recóllese do que se sementa, en maior ou menor medida dependendo das circunstancias persoais de cadaquén, pero a colleita está asegurada.

¡Noraboa para tódalas familias que acertaron no seu bo facer!
¡Que mellor coleita que unha infancia ben educada!

O futuro dunha sociedade está na educación da infancia.

A infancia ben preparada é a mellor fonte de riqueza para un país.

Unha infancia cunha boa educación de calidade será a base:
-Dunha sociedade educada.

-Dunha sociedade traballadora.

-Dunha sociedade honrada.

-Dunha sociedade formada.

-Dunha sociedade solidaria.

-Dunha sociedade civilizada.

-Desa sociedade que todos desexamos.

Por eso, todo o que se diga e todo o que se aplauda con relación á colaboración da familia na educación da infancia, é pouco.

Vostede pode estar pensando que na educación inflúen outros moitos factores....

Claro que si; pero confío que estará moi de acordo comigo en que a familia é un piar moi fundamental porque:

-A familia dános a vida.

-A familia dános, en gran medida, os valores que rexirán a nosa vida adulta.

-A famila é a eduacadora por excelencia.

-A familia é o fundamento do noso edificio como persoas.

-A familia que aplaudimos neste caso é unha gran colaboradora coa escola e coa sociedade...

¡Persoas así son unha lotería para a sociedade!

Merecen o nosos máximo respeto, a nosa máxima consideración e o noso aplauso máis intenso.

Somos moitas as persoas que soñamos cun mundo mellor e que intentamos con tódolos medios ó noso alcance ensinarlle á infancia a cosntruílo.

Trátase de ensinarlles a construílo.

Que ninguén pense que por moito que traballe e por moita riqueza material que acumule, lle vai resolver a vida á xeración seguinte.

Do que se trata é de darlle as ferramentas necesarias para que cadaquén poida realizarse como persoa na sociedade que lle toque vivir, que –ó paso que imos- nin siquera podemos imaxinala.

A experiencia demostra que a mellor ferramenta é unha boa educación.

¡ÁNIMO FAMILIAS!
¡MILLÓNS DE GRAZAS!

¡¡¡APLAUSOS...!!!

Quero pensar que vostede que está lendo eso, seguro que pertence ó grupo desas persoas loitadoras ás que moitos aplaudimos.

¡NORABOA!

¡PARABÉNS!

Quédolle moi agradecida por terme na súa consideración nesta ocasión e se o considera oportuno pode atoparme aqui o vindeiro xoves.
E se non, moitas grazas de todas formas.
¡Aburiño! ¡Ata a próxima!