Inseguridades

Parece mentira que, coa perfección que teñen alcanzado os sistemas dos que nos dotamos, teñamos aínda tanta inseguridade arredor de nós.

Co progreso e a mellora das condicións de vida, cada paso que damos está previsto, regulado, controlado, de xeito que podemos saber en cada momento que se espera de nós, e unha norma do tipo que sexa está marcando os nosos movementos.

E sen embargo, o mundo que nos rodea é inseguro. Ou nós, os humanos, aportamos factores extraños que trastocan todo o razonablemente previsto.

A morte de tres nenos galegos en breve espacio de tempo pon de manifesto os perigos que nos rodean, especialmente no ámbito doméstico: un muro que se derrumba, un pozo caseiro non debidamente pechado, un balde de auga medio cheo poden ser elementos mortais para un neno.

E para os maiores: De cando en cando, un accidente nunha pirotécnica sáldase con mortos ou feridos, hoxe coma onte, para que logo digan que a pirotecnia é cara.

Xa non digamos o pavoroso panorama dos incendios forestais, co seu tráxico saldo de víctimas, máis lonxe ou máis cerca, como cruentas ofrentas a un deus ávido de sangue humana.

Diante deste panorama de inseguridades, só cabe o respecto absoluto ás instruccións que as autoridades na materia proporcionen sobre temas problemáticos ou perigosos; só cabe -no que ós nenos se refire- o coidado contínuo sen desvia-la mirada; só compre respectar os regulamentos e cumpri-las especificacións por extrañas ou excesivas que parezan.

As inseguridades existen de por sí, porque o mundo que nos rodea ten as súas propias reglas e nunca se dará acomodado a nós, porque sería domesticar o indomesticable. Pero esas inseguridades poden e deben reducirse, suprimirse, por ben de todos, con prudencia e raciocinio.