É o que hai

Á primeira hora da mañá, Ramón Cantalapiedra ten que tomar xa unha pastilla para os ardores de estómago. Leva unha temporada que o inferno lle está metido nas entrañas e ten que botar man unha e outra vez das pastillas Secrepat. Son boas, pero está a acostumarse a elas.

Ramón Cantalapiedra non está moi orgulloso do seu apelido; el ben se decata das risas dos seus amigos cando alguén fai uso del. Pero é o que hai, adoita dicir.

Emporiso, algún pensamento reprobatorio cara ao seu pai asoma á súa cabeza, ao mesmo tempo que un triste sorriso dá a sensación da súa resignación. Ramón Cantalapiedra axiña sente alivio no seu estómago e séntese incapaz de dar a coñecer o seu segundo apelido. As mofas serían maiúsculas.