Libros: as imaxes máis quentes

Unha escola escasa. Unha televisión excesiva que impide que tebeos, contos e libros colonicen o tempo de nenos e rapazas estimulando con forza a súa fantasía. Imaxes, músicas e palabras son a papilla televisiva que enche o bandullo do cerebro sen alimentarnos. Diante da pantalla non temos que ler as imaxes, non temos que mastigar as palabras. Non temos que pintar as músicas. A mensaxe é una masaxe, unha sopa fría que non excita nin provoca ás nosas neuronas.

A cámara máis sofisticada de televisión xamais poderá substituír á cámara do cerebro. Non pode ver tanto, nin imaxinar tanto, nin viaxar tan lonxe como o que entra polos ollos desde a pradaría dos libros. A televisión, imprescindible hoxe, é un medio frío, afastado, predixerido. A lectura é un medio quente, excitante, provocador.

A televisión produce fartura. Os libros xamais deixan satisfeita a nosa curiosidade onde o cerebro crea as súas propias imaxes infinitamente máis engaiolantes e fermosas que as que ofrece a realidade. Os libros son auga que xamais calma a sede.

Na televisión hai moito ruído. Os libros habitan territorios de silencio. E mentres as mensaxes masaxe da televisión petan contra os sentidos, as palabras enfiadas en frases, crávanse ben fondas no cerebro nun incesante proceso de estimulación e creatividade.

Non se trata agora de criticar a televisión e loubar os libros. Pero o certo é que as pantallas omnipresentes, excesivas, gritonas e coloreadas se están a comportar como Saturno devorando o tempo dos rapaces. Demasiadas pantallas na casa. Excesivas horas diante da televisión: 900 anuais, señoras nais, señores pais, por 960 nas aulas. Demasiada pereza intelectual e o cacao mental previsible de mesturar imaxes e mensaxes tan diferentes co cullerón frenético e infantilizante do mando a distancia.

Ler é una conquista individual que nos ensina a estar connosco e a solas co libro. E cando moitos, no espazo sagrado e imprescindible das bibliotecas públicas, se xuntan para ler os seus libros o ambiente de silencio, de traballo e de cultura ennoblece, dignifica, enriquece.

E cada vez que abrimos un libro, un xigante amable e xeneroso esperta para nos facer invencibles. En cada folla que pasamos todas as fórmulas do Ábrete Sésamo permiten acceder á cova de papel chea de tesouros innumerables.

Sentado en soidade, diante dun libro, podemos conversar e mesmo aprender con Salgari, Manolo Rivas, Emilio Lledó ou Agustín Fernández Paz. Ou con ese multimillonario neno mago de cuio nome non quero acordarme.