Fincar os cóbados

Canto custa ás veces escribir algo. Levo uns minutos pensando e non sae nada. Nin tan sequera cando pola gorxa baixa o segundo café en pouco menos de media hora. A verdade é que tiña ganas del. Do café.

Ao mellor foi porque me colleu un pouco o frío mentres esperaba no velorio dunha veciña.

Sempre defendín nestes relatos que a mellor inspiración é fincar os cóbados e poñerse a traballar, a escribir. E sigo defendendo isto, pero tamén é certo que ata así custa bastante.

O caderno estaba aberto. O bolígrafo estaba entre os dedos. Pero nada. Non sabía cómo empezar.

Como se ve, tiven que optar entón polo propio tema de non saber sobre qué escribir para encher o relato. Finquei os cóbados e xa o enchín.