IN MEMORIAM MANUEL MARÍA
Tanxen tódalas campás,
badaladas dolorosas,
tanxen a melancolía,
da galega terra nosa.
Inxente dó vai pendurando,
moi enchoupadiño de bágoas,
amagoadas badaladas,
carrexan na infausta nova.
Van soando en ton varudo,
a espertar a terra nosa,
pénsiles badaladas,
badaladas todas coitas.
Manuel María feneceu, e nel,
arrecende a terra nosa,
apagouse o fulgor doce,
apagouno a moura sombra!
Ai que gran mágoa sentimos,
tanto homes coma donas,
pola luz non lucidía,
pola sombra que nela tolda!
Tanxen tódalas campás,
badaladas dolorosas,
tanxen a melancolía,
ó sentir da terra nosa.
Ai que hora tan sombría!,
ai que moura hora moura!,
nese corazón ben dado,
porque dela fuches dona?
Non volverá ver mencer
a Chá, axexaraa na Gloria,
durmirá infindo sono,
na súa terra, terra nosa.
No roibén do novo día,
falaralle á Señora,
nese falar de cotío,
reverase da súa dona.
O ronsel por el deixado,
luzado coma a aurora,
é pegada moi de noso,
herdanza da terra nosa.
Tanxen tódalas campás,
tanxen nídeas con gran forza,
salaiando ó tanxeren,
malpocadas todas choran.
Soan infaustas badaladas,
saloucando dolorosas,
en cada lugar e sitio,
da súa terra, terra nosa.
Foise o noso trobador,
da escrita todo esencia,
foise a nítida palabra,
a florir noutra nacencia.
Foise o egrexio trobador,
dono de nídea palabra,
regalía agora de anxos,
da Santa Sabela amada.
Poeta de corazón puro,
por sempre te imos lembrar,
e como en Saleta vives,
mesmo che podemos falar.
Cando souben que te foras,
sentín a miña alma moura,
e milleiros de pesares,
na miña alma ditosa.
Ditosa por ser amiga,
do poeta da terra nosa,
cabaleiro da poesía,
da fala con nídea forza.
Ó falares, o ar falaba,
e acalado, o ar chora,
a auga ó pasar polo muíño,
tórnase en auga moura.
E chora o meu corazón,
coa perda da túa persoa,
sente pena, sente agrura,
no sentir da terra nosa.
As andoriñas voan tristes,
e coa niñada delas voan,
avezándoa a se alonxaren,
desta terra túa e nosa.
Co roibén do novo día,
xa non fala a túa boca,
xa non di as nídeas verbas,
pola sombra que te mora.
Vivirás nos pensamentos,
vivirás na túa dona,
nela seguirá lucidía,
a túa persoeira obra.
Seguirás nela falando,
cada día, cada aurora,
nela seguirá o teu espírito,
e nela, a túa nídea gorxa.
Tanxen tódalas campás,
badaladas dolorosas,
e chorando polo poeta,
humedecen a terra nosa.
Tanxen a melancolía,
tanxendo con suma dor,
badaladas a Galicia,
a dá-la prosiña nova.
A terra é toda choros,
o ceo non ten clarencia,
e nese dó, e nesa mágoa,
fica a túa e nosa terra.
Polo egrexio trobador,
nas soeiras da beldade,
a Galicia e mailos santos,
ó amor da súa alma.
Este dó que levo cava,
con vizor no meu cernello,
cava unha fonda cova,
ó ronsel alonxamento.
A Chá acolleute defunto,
apreixándote ó seu peito,
a ser como ela mesma,
Terra Chá do teu Outeiro.
(Setembro 2004)
