Golfos

Un alto cargo socialista proclamou a pasada semana que os “golfos” que aparecen dentro do seu partido de seguido sairían expulsados das súas filas.

Ignorando por que se asignou a denominación dun accidente xeográfico (“golfos” e non “cabos”, por exemplo) aos que resbalan polas pendentes do máis doado sen respectar as normas e os dereitos dos demais, o certo é que os golfos parecen abundar en moitos lugares e en moitos ámbitos.

O exercizo do poder préstase para excesos, e algúns caen na tentación de excederse. Os excesos na oposición normalmente son verbais e esas intemperancias acéptanse como normais no exercizo dun cargo para o que non se esixe máis que caer ben aos que confeccionan as listas e, conseguintemente, aos que votan esas listas.

Pero o exercizo do poder é complicado. E aínda que a inmensa maioría o faga correctamente, cada un ou unha que se exceden no seu fervor a favor de si ou dos seus nótase de xeito moi especial. E obrigan aos que teñen a mesma cor política a tomar decisións, algunhas con lentitude, que deixen limpo o nome colectivo sacrificando a individualidade que se puxo en evidencia.

Golfo, o que se di golfo, é aquel que como tal o declara un xuiz, aínda que ben fai o correspondente partido en tomar as medidas oportunas. Porque o problema está en que cando se corre a voz dun presunto golfante non hai forza humana que faga parar a marea. Son perigosas mareas que provocan auténticas cicloxéneses explosivas, con tronos e lóstregos, que ás veces acaban en nada, pero como estamos afeitos a considerar que algo hai cando algo sona, parece que o número de golfos tende cara ao infinito.

Infinito non é, pero haber parece haber uns cantos. E o aparato xudicial é lento para a declaración oficial de “golfo”. Haberá pois que procurar poñérllelo difícil aos posibles golfos para quitarlle algo de traballo ao poder xudicial.