Con calma

A enerxía aos vinte, trinta anos xa é auga de bacallau. A fame da ansiedade a esas idades é moita. Pero o tempo pon a cada un no seu sitio. Xa me canso para todo. Ata para pasear, co que a min me gusta andar.

É certo, non é o mesmo pasear que andar. O paseo cansa. O andar entretén. Na propia lectura xa noto tamén o cansazo. Non son capaz de me tirar unha hora lendo, aínda que o libro estea moi interesante.

Aos vinte, aos trinta ferve o sangue para todo. Agora xa asoman coágulos, grumos que non deixan pasar as ansias de vivir a tope. Hai que tomar a vida con calma. Hai que descansar e deixar que o cansazo se deite sobre uns suspiros de tranquilidade.