No charco de auga

Remato de debuxar unha andoriña nun charco de auga e o rapaz máis traste da aldea deixa caer unha pedra sobre o mesmo. As ondas mandaron ao garete o fermoso debuxo e a negra andoriña.

Si, ata na auga se lle notaba a color. Maldito rapaz do demo!

Lánzolle unha ollada desas nas que vai escrito todo o que se sente naqueles momentos, e el, o moi nugallán, tan só ensina os dentes nun sorriso burlón e demasiado pícaro.

Non obstante, seguín ao meu, a debuxar no charco de auga. De esguello miraba para o cativo e vin como o seu sorriso se trasladaba aos seus ollos, que se abrían e se abrían segundo se vía reflectido, debuxado no charco.

Gustoulle a súa traza, a súa cara. Tirou da miña solapa. Agachei. E plantoume un bico grande e sonoro na meixela dereita.