O día despois

Como aínda dura a resaca da folga, entendamos que -aínda de xeito prolongado- estamos no "día despois".


Eu son un incondicional da Ciencia Ficción, xénero no que hai títulos que pasarán á historia do cine, entreles a película que se titula “El día después”, “O día despois”.

Plantea un holocausto nuclear a mediados dos anos oitenta, cando a chamada “guerra fría” enfrontaba aos Estados Unidos e a Unión Soviética. E o “día despois” refírese ás consecuencias inmediatas e definitivas despois de que se desatase a traxedia definitiva.

Hoxe é o noso “día despois”. Aínda que non poida calificarse o de onte de “holocausto nuclear”, o certo é que foi unha certa desfeita. Pasei a mañá en Madrid, onde segundo as crónicas se armou unha boa, e eu só vin centos de coches nas rúas, peatóns tranquilos, comercios abertos, e vida normal agás as rúas do centro onde, lembrando outra película – esta española- “armouse o belén”.

Sexa holocausto (hai outra película titulada “holocausto caníbal”), sexa “belén” o que onte aconteceu, sexa “merenda de negros” como califica o noso argot ás desfeitas coma esta, hoxe estamos no “día despois” no que habería que calibrar co “sentidiño” que se nos supón aos galegos, de que valeu a folga xeral convocada para onte, cantos de nós fomos á folga, cantos foron verdadeiramente convencidos e cantos á forza, e que beneficios obtén esta sociedade convulsa, preocupada e empobrecida na que nos atopamos, do que onte aconteceu.

Teño idea de que en Oriente inventaron unha folga especial, chamada “á xaponesa” que consiste en traballar moito máis ca normalmente, para producir moito máis, e que así as empresas teñan problema para dar saída ó exceso de producción obtida.

Xa que nos gustan tanto as cousas que veñen de fóra, xa me gustaría vivir algún “día despois” dunha folga á xaponesa, na que os traballadores puxeran nun brete aos empresarios por forzar á marcha da empresa. E mesmo gustaríame ver aos sindicatos apremiando a empresas e traballadores para que apretasen o paso e fixeran unha verdadeira folga xeral.

Ata os xubilados faríamos, non sei como, unha entusiasta folga xeral. Se algún día consigo vivir un “día despois” así, coido que poderei morrer tranquilo.