Silencio polo defunto

Corrían os carrouchos do millo polos regos da Cavada e choutaban os cempés de repolo en repolo e de remolacha en remolacha. Voaban os peixes polo espazo sideral da Pitediña e cantaban as pedras dos valados que separaban as leiras das Pedradarcas.

Un escritor escoitaba o ruxerruxe do vento, pero quen realmente facía ruído era o burro de Graciliano Pérez que orneaba con dirección ó muíño de Gumersindo de Escornabois.

O burro non era tan burro; sabía que no muíño estaba a burra do muiñeiro.

Cando as campás da igrexa de Baños de Molgas tocaron a morto, todo quedou, por un instante, en silencio. Acababa de morrer o vello lagarto que levaba anos subido no cruceiro das Lamas. O silencio rachou no seguinte aviso polo defunto.