Muller impulsora dunha asociación no rural galego

Son unha muller da aldea. Si, nunca mellor dito, nacín na aldea, no seo dunha familia labradora e nun lugar paradisíaco chamado Vigo no concello de Paderne (A Coruña).

Por circunstancias familiares trasladáronme a outra aldea do veciño concello de Irixoa onde fun á escola primaria.

Da escola primaria teño uns recordos cheos de luces e sombras: era unha escola pública ubicada nun edificio declarado en ruina por varias ocasións, situada nun lugar sen prácticamente ningún tipo de comunicación, sen luz eléctrica ata ben entrada a segunda metade do século pasado, sen auga na casa, e nin que decir ten que tamén sen teléfono, sen libros, sen xornáis… Non recordo ter frío porque había calor animal da corte das vacas situada no baixo do edificio e tamén calor humano porque eramos moitos rapaces e rapazas. Coido que rondaríamos os cincuenta alumnos para unha soa mestra que seguramente viría desganada a un lugar tan remoto. A miña primeira mestra era modélica, chamábase Dona Raquel Rey de Castro. Queríame con locura

Houbo outra excepción no ano 1960: chegou unha mestra moi noviña cargada de celo vocacional que nos abriu os ollos e algúns poidemos sacar o Certificado de Estudios Primarios e acceder ó bacharelato.

Pasados os anos, fun á Escola de Maxisterio e logo á Universidade Autónoma de Barcelona e e fíxenme Profesora de E.X.B., exercendo a miña profesión en centros Públicos con moita vocación e entusiasmo en distintos lugares da xeografía española, aterrizando os derradeiros 30 anos nun Centro Público Integrado desta zona, onde impartin diferentes materias mentres non apareceu o Ensino Secundario Obrigatorio no ano 1996, ano no que pasei a impartir Lingua Galega no primeiro ciclo da E.S.O ata que, no ano 2009 paseime do Ministerio de Educación ó de Facenda pasando a engrosar unha longa lista de membros de Clases Pasivas do Estado.

O ambiente no que me desenvolvín foi sempre no rural agás o periodo que me obrigou a estar preto dos Centros de Estudios.

Vivín e convivín cos meus veciños labradores e obreiros. Os labradores traballaban as terras de sol a sol e os obreiros tamén porque complementaban o traballo de fóra co da casa.

As relacións veciñais dos meus paisanos baseábanse no intercambio de traballos agrícolas. “Ti axúsdasme a min e eu axúdoche a ti”.

Na miña parroquia tamén se levou a cabo unha tarefa comunitaria de certo relevo, foi a Traída de Auga corrente nas casas no ano 1969. Quitados estes casos puntuais, o cooperativismo brilaba pola súa ausencia. Os meus paisanos eran moi escépticos á hora de asociarse porque nunca tiveran esa experiencia e desconfiaban de que alguén poidera traballar voluntaria e gratuitamente por e para o seu benestar.

Con todo, entrado o segundo milenio da nosa era, no ano 2004 tivo lugar en Paderne un acontecemento de certo relevo: “A Fundación do Consello de Maiores de Paderne”. Aínda non sei moi ben por que motivos, tocoume –ben ó meu pesar naquel momento- de presidir dita Asociación.

Se ata entón, toda a miña vida fora un reto continuado; neste momento enfrontábame a outro que que foi todo sorpresa. Os camiños da vida vante levando a experiencias novas cada día; e ti tes dúas opcións:

Unha, recuar e tirar a toalla esperando que chegue a hora de partir para a outra banda da vida, pensando que ti non vales para nada ou que xa traballaches abondo.

Outra consiste en: botarlle valor á vida e tirar para adiante confiando que todo sairá ben. Eu optei por esta segunda.

Neste momento o Consello de Maiores de Paderne xa ten 8 anos. Oito anos cheos de experiencias e cheos tamén de vida moi enriquecedora. Pasaron por el moitas, moitísimas persoas. Unhas faleceron, outras enfermaron, outras abandoaron; pero as que tivemos a sorte de poder continuar, estamos felices de pertencer a unha asociación na que se respira por tódolos poros: harmonía, paz, ilusión, amistade, fratenidade, compañía, optimismo…

No Consello de Maiores de Paderne todo o mundo ten cabida, independentemente das súas crenzas, das súas ideas, do seu modo de ser. Cada un é cada un e todos xuntos compartindo o mellor que temos e o que somos, formamos un colectivo no que todos nos encontrámos sumamente cómodos e felices.

Participamos en moitas actividades: ioga. memoria, baile, risoterapia, cineforum, psicomotricidade, arteterapia, viaxamos, creamos diversión saudable, facemos a película da nosa vida en común, celebramos todo canto se pode celebrar e vivimos en positivo.

No ano 2008 creouse a Aula da Uned Senior en Paderne, integrada por
socios do Consello de Maiores de Paderne.

Desde a súa implantación, acudimos puntualmente ás clases de Música, Informática, Medicina, Historia da Literatura, viaxes culturais, celebracións de todo tipo, etc, etc.
Somos universitarios.

Tamén somos persoas de corazón aberto e mente renovada e de idades, comprendidas entre os 30 e os 95 anos. Persoas con estudios universitarios, con estudios primarios e con pouca escola. Todos coa carreira da vida aprobada. Todos sabemos algo e todos servimos para algo e todos unidos valemos moito máis porque engadimos ó valor de cada un, a valía do outro. Beneficiámonos a nós mesmos e beneficiamos ós que nos rodean exercendo deste modo unha influencia social favorable para todos.

O noso empeño está en colaborar na construcción dun mundo mellor, recuperando na medida do posible uns valores que parecen estar gardados no baúl do esquecemento.

Queremos ser un referente para a xente nova que se sente moi defraudade por este mundo que lle toca vivir porque foi subindo a un ritmo un tanto artificial, creado –coa mellor das intencións- pola xeración anterior.

Traballamos unidos e seguiremos traballando mentres as forzas nolo permitan para a construccíón dun mundo máis humano no que todos teñamos cabida e que ninguén se sinta discriminado.
Esto é o que vimos facendo e os resultados están á vista.

O que nun principio parecía imposible, vaise conseguindo pasiño a pasiño. Roma non se fixo nun día, nin en dous, nin en tres, pero co tempo vaise conseguindo todo, incluso perder o medo ó asociacionismo.

Asociarse merece moito a pena e se esto se fai no medio rural galego, ten aínda maior importancia porque todos sabemos que o medio rural estivo sempre moi abandoado e se non nos axudamos nós mesmos…¿Quen nos vai axudar?

Desde o Consello de Maiores de Paderne e desde a Uned Senior, intentamos animar a tódolos nosos paisanos –tanto homes como mulleres- do rural galego que se unan e compartan o mellor de cada un, verán como os resultados poden ser sorprendentes.