Afogado ou morto

Cansado de correr por enriba das augas do río Arnoia, déixome fundir onde son máis profundas, alá polo pozo que hai á altura do Río de Vide. Como non sei nadar, afogo. Pobre de min! Que axiña afoguei! Nin tiven tempo de pensar que afogaba. Ao mellor foi o propio medo a afogarme o que me matou.

Non recordo patexar. Nin bracear. Simplemente afoguei. Nun suspiro. Nin notei que me levaban as augas ata a presa da Porfía. Alí encorei. Penso eu. De morto non me vin. Nin me sentín. Pero as augas corren para abaixo e din que para abaixo todos os Santos axudan.

Ata aos corpos mortos, inertes. Alguén me atoparía afogado. Iso imaxino; pois como afogado ou morto nin penso, nin imaxino, nin sinto. Tan só é un dicir.