Nós, non queremos ser galiñas, e moito menos azuis

Hai poucos días falei con Tilde. Contoume isto, con moita graza. Merece ser coñecido de todos nós. Cómpre reflexionarmos. Tilde é administrativa, acorda dos nenos e fala máis con eles, porque Xacinto traballa fóra. Agora coa crise obríganlles a facer horas e incluso festivos. Chega case sempre de noite e érguese moi cediño. Xa comezan na casa a falar da volta ás aulas e onde mercar os libros. Tamén de zapatiños e mesmo da vestimenta. E nestas que os dous miúdos opinan sobre a escola polo que escoitan dos outros e polas propias decisión e temores.

Ana ten dez anos. Cidre vai para seis. Velaquí:

− ANA.- Mamá, eu non quero ser galiña e moito menos azul. Sempre nos dixo o avó que as galiñas cando enferman de morrer pónselles a crista azulada. Eu non quero ser galiña nin ir a esa escola. Eu non quero morrer como a galiña, por estar azul.

Os fillos dos da fábrica, onde traballa o papá, eses van ao colexio, á escola. Sen máis. E non lles chaman galiñas. Non son galiñas azuis. E a nós si que nolo chaman: “Pitas, pitiñas, pitas, vinde para dentro”. “Xa saen as nosas galiñiñas”. Eu non quero ser galiña de ninguén. Teño casa coma a xente.A nosa casa.

− CIDRE.- Pois eu tampouco quero ser galo. Eu só quero ser neno. O voso neno. O neno de Xacinto e de Tilde. E con iso estou contento. Se algún día me perdo e digo que son galiña azul igual me levan para un galiñeiro.

− NAI.- A ver, Ana e Cidre. Vós non sodes nin galiñas, nin galos, nin pitos. A Galiña Azul é un conto moi fermoso dun escritor galego que se chamaba Carlos Casares. Algún día falaremos.

− ANA.- Pois a min díxome Casilda, que xa é grande e sabe moitas cousas, ten quince anos, que iso da galiña azul ven dun señor que agora manda moito, corre polo Vázquez, que quitou o nome de galescola e púxolle o nome de galiña azul. Porque non quería escolas de galos.

− NAI.- Non, nenos. O de Gal-escola ven das escolas onde tamén se aprende a falar en galego, en español, en inglés. En todas as linguas. Pero ese señor, do que vos falou Silda, non gusta de que os nenos aprendan galego e borrou ese nome de galescolas, que non eran escolas de ningún galo, e prohibiu que alí aprenderades cancións en galego. Por exemplo: “Que din os rumorosos na costa verdescente”, un poema de Eduardo Pondal. E así outras como: Adiós ríos, adiós fontes, adiós regatos pequenos”, unha poesía de Rosalía de Castro.

− CIDRE.- Pero esa dos rumorosos é o noso himno. Que ten de malo aprendelo? Vós cantádelo e, nas festas, tamén o tocan e cantan todos ao acabar. Aos grandes non hai quen vos entenda. Sodes complicados. O outro día cantaron o himno inglés nos xogos e non pasou nada.

− NAI.- Non vos preocupedes. Esas son modas, son zunas que pasan, son arroutadas. Hai moita xente que non está de acordo con ese señor e con algúns outros que lle teñen xenreira ao noso galego. Eles din que non é fino, que é a lingua do pobo, dos pobres, e non a dos que mandan, que non serve para nada, e así outras andrómenas.

− ANA.- Sigo dicindo que sodes complicados abondo. Como que o galego non serve para nada? E logo nós en que estamos a falar. Si. Xa sei que temos que saber falar en máis idiomas có de un. Por exemplo Christopher é dun país de fóra. E non é rico. E por iso xa non pode falar no seu idioma? Eu xa sei dicir: “Comment allez vous”. “Good morning, mamy”. Wie gehs’t. Mille grazie. Tive muito prazer em conhecê-lo. E en ruso, mamá, dise mat, pero escrébese doutra maneira e eu non sei aínda ler en ruso.

− CIDRE.- Pero iso non fai de menos que falemos en galego, non si? Falar galego non é falar mal, ou?


O diálogo seguiu ese e moitos outros días. Cada xornada unha é unha “galescola” doméstica que non escola do galo nin de pitas azuis. Dá que pensar o asunto. Non si? Se o sabe o Feijoo!