Autonosúas

Cando apareceu o fenómeno das autonomías en España, un escritor daquela a contracorrente, Fernando Vizcaíno Casas, publicou “Las autonosuyas” para denunciar os excesos dun fenómeno que se evidenciou imparable.

Pasaron máis de tres décadas e tivo que chegar a crise das crises para que ata o Estado das Autonomías se puxese en solfa con críticas que nunca se tiñan escoitado e criterios que non afloraron cando sería o lóxico que afloraran.

Descobren agora os analistas que autónomía, verdadeira autonomía, só debían tela en España os territorios históricos como o País Vasco, Cataluña e Galicia. E mesmo aquela Cataluña de Blas Infante que entón aspirou á diferenciación. Ou Aragón, onde cantaba Labordeta aquello de que “si antaño fuimos Reino, no nos dejan ser nación”.

No seguinte século, descubrimos que o “café para todos” non foi unha boa receita, e que hai que reconducir un tema que entendemos non ten volta atrás pero si permite unha cruda racionalización, eliminación de duplicidades e restriccións racionais que todos apreciamos.

Veno de dicir María Dolores de Cospedal para toma de razón por autonomías levantiscas: Ninguén pode salvarse só. Esa é a cuestión, que agora todos estamos no mesmo barco, e ou todos remamos ao mesmo ritmo e cara ao mesmo rumbo, ou ven a desfeita.

As autonosúas de Vizcaíno Casas xa son historia. Pero temos que conseguir “autononosas” que nin nos arruinen nin teñan que ser rescatadas á parte do conxunto. Porque o sistema é totalmente válido no fondo. Só falla que as formas, os xeitos, a posta en práctica, sexa racional.