O San Lourenzo de 1947

OLLANDO O PASADO

Tres días de festa ( 9, 10 e 11 de agosto) para celebrar o San Lourenzo de hai 65 anos. Eran os tempos miserentos da posguerra, nos que se daban tódalas carencias, aínda aquelas mais elementais para a supervivencia. A Banda de música de Santa Marta de Ortigueira, “dirixida pola batuta do mestre Rebollar” e a Banda “Pascual Veiga” de Mondoñedo amenizarían as “dianas e alboradas”, os concertos (algún anunciado como sinfónico) e as verbenas ó longo das tres xornadas. Os Cuartetos Rexionais, “acompañarán por las calles de la villa y barrios anejos a los Gigantes y Cabezudos, los que con sus bailes y pìruetas harán el regocijo de la población infantil”.

Sesións de fogos de artificio e “de praza, aire e auga” lanzarán sus luminarias mientras el espacio es rasgado por magnífica lucería de voladores y ráfagas de mortero, iluminándose vivamente por los destellos de bengalas en paracaídas..“, así como milleiros de bombillas multicores que iluminaban a Rambla e poñían luz e cor no marco dunhas festas celebradas con mais ilusión que medios. O mestre Lugilde, que ten rúa na vila, de gran destreza para os traballos manuais, era o artífice da iluminación colorista: faroliños, guirnaldas e as mais insólitas figuras penduraban dos cables eléctricos.

O mar– asteleiros, pesca e cabotaxe, conserveiras-era o pivote sobre o que xiraba a vida social e económica de Foz, e polo tanto a celebración festeira reflectía tal peculiaridade; daí que no programa figure unha Gran Festa Marítima“ con “regatas de traineras, que en reñida y noble lid, disputarán el Gran Trofeo “Dalo”; valiosos premios en metálico”.

Non faltaban, na dársena, a natación, cucañas, regatas de tinas, a caza do pato e demais. Asimesmo celebrouse unha Festa Popular con carreira de cintas, de burros e en sacos, con “importantes premios económicos”.

Como complemento ó divertimento festeiro, o Salón Cageao anunciaba grandes bailes, “amenizados por las afamadas orquestas “Ritmo", de Mondoñedo y “Sobrino”, de Betanzos, con sus bellas animadoras”. Pola súa banda, o Cine Cageao, proxectaba a película Historia de un gran amor, protagonizada polo cantante mexicano Jorge Negrete, ídolo das masas, no cenit da popularidade pola boda con María Félix, actriz de sensacional beleza. Tamén o salón Rosalía Castro ofrecía grandes bailes coa Orquestra Sycora Boys de Grado (Asturias)”.

Dos 48 anuncios comerciais, de outros tantos negocios focenses, que figuran no libro só sobreviven dous: Ferretería Fuente e Longarela.

O gran número do programa festeiro eran as regatas de traiñeiras, que espertaban auténticas paixóns, e nas que participaban representantes de varios portos da Mariña e de Asturias. A única colaboración literaria é o fermoso artigo de Trapero Pardo titulado “Quillas de traineras en la ría de Foz” , e comeza así “ …Foz celebra la fiesta del santo levita con música, fuegos, danzas…Mas para una villa marinera, el mar ha de ser fiesta principal…” É o signo dos tempos, díse. A simboloxía daqueles podería estar no arado romano e o anaco de pan mouro do racionamiento; hoxe acaso no Ave, a Internet, as festas gastronómicas e o idioma inglés.O que vai de onte a hoxe…!.