As mulleres do César

A referencia á muller do César, a forza de ser manexada, tense incorporado como tópico ás nosas expresiós cotiáns, e constitúe referencia obrigada cando se mencionan persoeiros públicos aos que cabe esixirlles, aínda que só sexa nominalmente, un comportamento e claridade semellante ao da matrona romana.

O último dos homes públicos en ser colocado na inmaterial picota dos xuizos populares ten sido a máxima figura da xustiza española, que ven de xustificar publicamente tres millóns das antigas pesetas por gastos efectuados na súa cidade de Marbella, en ducia e media de fins de semana dos tres últimos anos.

Malo é estar suxeito a calquera proceso xudicial, pero moito peor é estar sometido ó xuizo popular porque os trámites son heterodoxos, as comparecencias máis publicadas ca públicas, e os veredictos aplicados de antemán. E neste caso, a comparecencia do popularmente inculpado non ofreceu argumentos no seu favor, e a imaxe facilitada foi unánimemente criticada polos que podemos facelo, que somos lexión multimillonaria.

É imprevisible, agora mesmo, prognosticar que vai pasar con esta autoridade do Estado que non soubo facer humilde a súa presencia nin xustificar o que aparentemente é inxustificable. E se unha cousa así lle acontecese á muller do César, a coroa de loureiro caeríalle áo primeiro cidadán de Roma pola caluga abaixo, ablandada por un suor frío que non é sinal de nada bo.

As mulleres do César tiñan unha pesada carga. Pero ninguén dixo que os altísimos cargos sexan doados de desempeñar.