Iberia

Naqueles meus tempos escuros da mocidade, conseguir un emprego en Iberia era moito mellor que logralo en Telefónica, na Renfe ou nun Ministerio. Iberia era nos anos sesenta o paradigma de empresa en expansión, punteira en Europa e no mundo, co absoluto respaldo do Estado.

Eran os tempos do boom do turismo, dos millóns de viaxeiros transportados, da compañía máis rendible de occidente. Pero tamén duns precios prohibitivos que facían que o viaxar fose non só unha aventura senón tamén un imposible.

Andando o tempo, poñamos que a mediados dos oitenta, viaxar en Iberia aínda era oneroso, e unha viaxe Santiago-Madrid-Santiago ou Santiago-Barcelona-Santiago debía andar por arredor das cincuenta mil pesetas, que se non era un capital achegábaselle bastante.

E nesas que chega a "apertura", a democracia empresarial ou a igualdade de oportunidade entre empresas, Correos pasa a ser unha empresa privada, a Telefónica ve medrar empresas competidoras que lle arrebatan boa parte do "pastel" das telecomunicacións, e a Iberia aparécenlle outras compañías que baixan precios ata niveis inverosímiles.

Para conseguir estes precios, que levarán e traerán viaxeiros por millóns, os poderes públicos subvencionan en cantidades moi importantes estas accións entendendo que van ser un revulsivo para o sector e para as correntes turísticas.

E diante desto, Iberia pide igualdade de trato, aspirando a subvencións agora que a competencia xa é inevitable.

Haberá que pedirlle que presente un plan verdadeiramente revolucionario, para que poida aspirar tarde ó que outros madrugaron.

Iberia ten, como Renfe, Telefónica, as compañías eléctricas ou Campsa, a rémora de ter sido estatal nun tempo, gozando de tódalas prebendas. E ese estigma aínda ha tardar tempo en desaparecer, xa que calquera acción ou reacción que emprendan ou manifesten, lembraranos a todos que houbo un tempo no que impoñían a súa lei no mercado sen
posibilidade de resposta. Agora, están ás duras.