Pobre Galicia rica

Os galegos temos conciencia de vivir nun país pobre, con pobreza derivada de herdanzas políticas e sociais, pero rico en posibilidades, en terra, en minerais, en xente.

A pobreza dos galegos sabemos que é relativa porque aquí todos temos "onde caernos mortos", con minifundismo e polo tanto pequenas propiedades, pero cun reparto social importantísimo se o comparamos con outras rexións ou autonomías hispanas onde a propiedade da terra pertence a uns poucos.

Galicia, colectivamente, é unha nacionalidade pobre, derivada da lonxanía ós centros de poder durante tanto tempo, debido á sangría da emigración, debido á carencia de infraestructuras e polo tanto de industrialización.

Pero as cousas cambian, e Galicia neste momento chega a un índice de 74,9% de renda, en relación coa media das xentes da Comunidade Europea, moi por diante de Extremadura e Andalucía, e algo por diante de Castilla-La Mancha.

Está moi ben o ascenso experimentado neste campo, pero non tanto se temos en conta que en canto chegue ó 75% deixará -deixaremos- de percibir os fondos da Comunidade Europea para as zonas deprimidas por chegar ó umbral de riqueza. Co que se dará a paradoxa de deixar de percibir 750.000.000 € ó ano, imprescindibles para progresar, por ter progresado
gracias a eses fondos.

O problema é que o factor decisivo deste ascenso, á parte do natural progreso, é a entrada de novos países na Unión Europera, con menor nivel ca nós, co que o promedio xeral de riqueza baixa e a nosa ascensión nótase máis.

Seguimos sendo un país en vías de progreso -o de pobre, é un termo en desuso- pero, en comparación cos máis desfavorecidos, somos un país rico. ¡Pobre Galicia rica!, ¡Canto che queda aínda por camiñar!.