25 anos do Ceip Monseivane

Coñecin primeiro os alumn@s da Escola do Adro en Lanzós, que participaron dende os comezos no Certame Terra Chá do Festival de Pardiñas, nos 80. No 86, na 7ª edición, aínda asinaron os contos e poemas na escola primaria. Xa no 87, remitironos dende o Colexio de Moreda. Era o seu primeiro curso. Celébrano o 5.

Coma ensinante fun percibindo que na comunidade escolar tod@s podemos aprender, tamén os nen@s transmitennos horizontes novos: xestos, contidos, actitudes…, que arrequecen a vida de adultos.

Descubrín que ós de Lanzós acaialles a natureza, e sentin a súa paisaxe. Era unha escrita enchoupada de emoción polo máis feble do seu entorno, compartían os trazos diferenciadores da nosa comarca. Unha literatura tan plástica e visual, que me permiteu subir con eles ó Monseivane, escoitar a música dos seus ríos, saborear, por primeira vez, un gorentoso capón, perderme no castro de Adro, alí preto da súa escola. ¡Qué gozo cando souben que a ergueran os emigrantes!.

A Escola Habanera, que fica coma un faro que orienta nas brétemas que están a acosarnos: despoboación, recortes que pechan as escolas rurais… “El Progreso de Lanzós” en Cuba converteuna coa súa estructura harmoniosa e nobre, nun sinal do señorío desta veciñanza para os que penetramos polos seus camiños.

Festival a festival estaban a abrirme o corazón da Chaira, por iso feliciteinos cando bautizaron a nova agrupación, co nome do Monseivane, unha das olladas máis limpas e fieis do universo chairego, dende alí apreciamos a súa inmensidade, de Vilalba á Feira do Monte.

Entendin que tivesen tanta arte para dar a coñecer estes eidos, foi a luz primeira que bicou os seus corazóns, e cando se escribe con esa sinceridade, engaiolase ó lector. Na primavera seguen a agasallarnos cos gromos da súa creatividade, no Certame de Pardiñas e no Benxamín Paz do Insua Bermudez; son os latexos das nosas comunidades, por iso publicaron: “A nosa identidade”, onde recollen os oficios (2007), mergullaronse na Lagoa de Cospeito (2008) para afastarnos do lixo e daquelo que pode destruir a Terra, e afondaron nos sinais do noso xeito, da nosa ética e boa convivencia, escenificando a lenda das tres mozas da Charca do Alligal, encantándonos cos tesouros da sabedoría do pobo.