A vida son dous días

Chámome Generoso Santurce e confeso que a vida son tan só dous días. Aínda que eu levo sobre a terra case dezanove mil, penso suicidarme hoxe ás seis da tarde. Porque sigo a dicir que a vida son tan só dous días.

Non teño licenza de armas; pero para matarme non preciso nin dunha pistola nin dunha escopeta. Podo colgar dunha corda ou afogarme no río Sequillo. Emporiso, teño intención de quitarme a vida co coitelo de matar os porcos. Coitelo ancho, longo. Mete medo. É igual; a min non me dá medo. A vida son dous días.

Estou a escribir notas de despedida para deixar espalladas pola comarca. Para o cura coa forma de enterrarme. Para o enterrador coa forma de meterme no nicho. Ten que ser cara ao norte. Sempre cara ao norte.

Outra nota máis tamén para o cura para que, en vez de responsos, el e os veciños me canten “A saia da Carolina”, porque sempre me gustaron os lagartos.

Quedan pouco máis de dez minutos. O coitelo dos porcos penetrará por entre dúas costelas que cobren o corazón. Ao mellor cambio de idea e corto o gañote. Xa veremos.

Ah si; que ninguén me chore… estou canso de vivir.