A parcela labrada

O tempo cae parsimonioso, cachazudo, pachorrento sobre a almofada que está no recuncho dunha páxina en branco.

Entón, vai o bolígrafo e sementa, espalla sobre os regos da familia unhas letras maduras que se distribuirán polos catro pratos dunha vivenda pola que penetra a luz do sol, os versos do poema.

Acouga a eternidade, aí, nesa mesa, e catro casulos de flor pingan bágoas de felicidade porque a vida... a vida é unha parcela labrada con arados de pau dos que turran a experiencia, a sinceridade e a convivencia. O tempo dorme nunha esquina da memoria.