Nin o Demo

Quixo o demo tocarme o nariz, pero non me deixei. Que ousadía! Mireino de esguello e díxenlle: quieto parado! Ou te fulmino.

Non o fulminei, claro. Pero é certo que quedou quietiño coma un paxariño. Non rosmou. E cando notou que a miña ollada se dulcificaba, pegou unha rápida reviravolta e marchou co rabo entre as pernas.

Arre demo!, querer tocarme o diaño o nariz. Nunca tal pensara nin nunca tal imaxinara. Se eu quero, non me toca ninguén. Nin o demo.

Cando vin que se perdía por unha curva que había á dereita, recoñezo que me deu algo de pena na forma en que o tratei. Ao mellor só quería tocarme o nariz. Sen máis.

Eu quizais me pasase imaxinando unha provocación. Pero, máis vale previr que curar.