A lóxica do absurdo

¿Quen pode dubidar, a estas alturas, de que a vida se compón dunha sucesión azarosa de complexas e impredicibles decisións, mais tamén de (in)consecuencias e absurdos en cadea que nos arrastran a situacións insospeitadas?

Convencido diso semella estar Xurxo Sierra Veloso, quen leva anos profundando nunha narrativa de corte psicolóxico na que a determinación dos sutís mecanismos que moven os nosos actos parece ser o obxectivo principal a desentrañar.

E así o é tamén na recente Os fíos, gañadora do Premio Repsol-YPF de novela curta, onde o escritor vigués radicado en terras zamoranas nos presenta tres historias enlazadas por delicados fíos de relacións lóxicas, ora de negación (amores naufragados), ora de conxunción (affaires inesperados), ben de disxunción (recoñecer ou ocultar un asasinato cometido), ben de falsa condicional material (se es ex-convicto e te sorprenden agochado cunha pistola, entón todo parece indicar… que ías perpetrar outro delito).

Mais cómpre advertir que estas tres historias, que poden lerse como un continuo, son tamén interpretables por separado. Mesmo semella convidar a isto último o autor, quen antecedendo o corpo da novela dispón un “Aviso” no que advirte: “Esta novela componse de tres partes. Non é obrigatorio (nin sequera conveniente) lelas na orde en que se presentan”.

Trátase, pois, dunha particular rayuela onde todo canxa con aparente docilidade. E escribo aparente porque nada é tan casual como semella, pois cada un dos nos actos implica unha serie de consecuencias que non sempre estamos dispostos a ver, moito menos a admitir.