Eu estiven no Costa Concordia

DOCE HORAS DE RESCATE NO COSTA CONCORDIA

Pouco despois das 21:30 horas. Restaurante Milano, ponte tres, parte baixa. Buque italiano con bandeira xenovesa, Costa Concordia. Venres 13 de xaneiro de 2012. Un ruído rompe a tranquilidade da cea despois do primeiro prato, champiñóns con chipiróns no meu caso. En segundos o barco escórase por babor, pola esquerda. Pratos e vasos, botellas e servizos caen ao chan. Primeiros gritos. Apáganse as luces pero acenden de contado.

Penso, isto non pode ser verdade! Isto non pode estar pasando! O barco escorado, pero realmente que estaba ocorrendo?

Primeira sensación de medo a bordo do buque insignia de Costa Cruceros, dunha nave con tecnoloxía punta. Chamada á calma. Desconcerto. Subimos ao camarote coller os chalecos salvavidas por iniciativa propia, roupa de abrigo e documentación. Saímos a cuberta, precisamos aire. Vemos luces, un pequeno porto a unha distancia próxima, non entendemos o motivo de estar tan preto da costa, non parecía normal. Pola megafonía indican que estamos diante dunha avaría eléctrica e que todo permanece baixo control. Pasa o tempo. O barco estabilízase por un intre e despois pasa a escorarse a estribor. Vai frío na cuberta pero o interior é asfixiante. Hai estrelas e sae a lúa. A megafonía repite de novo a incidencia nun xerador que está a ser atendida polos técnicos. Medo. O mobiliario está desprazado. Os pasaxeiros sabemos que pasa algo grave pero pouco podemos facer. O barco segue escorado. Non pode ser!

Pouco despois das 22:30 horas a megafonía alerta con verbas en clave “Tango” e código Morse, alarma, hai que baixar á ponte catro, alí están as embarcacións a motor para o desaloxo do buque. Corremos polas escadas con dificultade pola inclinación do barco e chegamos á zona B (babor) que indicaban os chalecos salvavidas. Alí xa está todo o mundo, incluso os da zona A (estribor), xa que esta zona está moi próxima á auga e non sería sinxelo embarcar para fuxir. Percorremos un tras outro os botes a motor que preparan para saír, pero están completos. Recordo inevitable o Titánic, parece mentira cen anos despois! A xente empeza a perder os nervios. Hai anciáns, nenos, enfermos...

Tripulación que axuda e outra que embarca para chegar a terra
canto antes. Ao fondo da cuberta queda un bote salvavidas, unha embarcación manual en principio reservada para a tripulación con 35 persoas de capacidade como máximo, pero na que subimos ao final pasaxeiros. O buque segue moi escorado. Temos que descalzarnos para subir e imos ao fondo. Cando descolgan a barcaza, o ángulo xa non permite baixar máis que uns metros e engancha cunha fiestra do buque. Baixamos de súpeto e quedamos verticais. Máis medo. Durante interminables minutos nin subiamos nin baixabamos. Non eran capaces de atopar unha solución. Hai tiróns que non fan máis que dificultar a situación.

Quito as gafas por medo a que me caia alguén por riba e que se me poidan cravar os lentes. Ao final tiran un cabo e unha lancha dos Carabinieri trata de levar ao mar a nosa embarcación suspendida a máis de 20 metros e só consegue rompela.

Pensamos que morriamos. Nese momento o Costa Concordia está semiafundido, case horizontal, isto permite que saiamos polo noso pé cara ao casco do barco.

Pouco despois das 23:30, penso. Xa non hai conciencia da hora, do día. Só pensamos en saír como sexa. Na proa hai unha escada e moita xente agardando en ringleira. Imos aló. Os minutos son horas. A lúa ilumina o escuro mar. Estamos sobre unha superficie de ferro de case 300 metros de longo por 62 de alto, afundindo no Tirreno, con frío, ducias de embarcacións na auga, helicópteros que case tiran con un e xente berrando. A escada de emerxencia é de corda e madeira, pero non hai outra cousa. Agárrome con forza cando chega a miña quenda e descendo chanzo a chanzo. Vexo que na auga os Carabinieri teñen unha colchoneta pneumática para que saltemos. Quito os calcetíns e métoos no pequeno bolso que me acompaña, para que non se mollen. Esquezo o medo que teño ás alturas e descendo moi pegado ás cordas que deixarían durante horas unha sensación de tensión nas miñas mans. Acaba a escada e cambio de posición para preparar o meu salto, poden ser dous ou tres metros, e sen case pensalo xa estou na colchoneta dos Carabinieri. Dous homes cóllenme e sóbenme a bordo. Despois chegaría outra embarcación para levarnos a terra. Dende a cuberta, aínda sen crer que estamos a salvo, contemplamos o buque e vemos o gran buraco no casco. Incríble!

Xa pasan das 00:30 horas e chegamos a terra. Estamos na illa de Giglio. Vemos centos de persoas vagando polo porto. Algunha ambulancia. Non sabemos onde ir nin que facer. Unha parella arxentina repara nos nosos pés descalzos e dinnos que na farmacia entregan zapatillas. Imos aló. A farmacéutica sorpréndese de que aínda quede xente no barco tres horas despois do choque coa fatídica rocha. Poño os calcetíns. Saímos cos pés máis quentes pero vai frío. A igrexa está chea de xente.

O hotel de verán aberto pola catástrofe tamén. No porto non hai regras nin orde nin nada, vagamos ata atopar os compañeiros da mesa da cea. Case non hai mantas, nin nada quente que levar á boca. Tiramos os chalecos salvavidas no chan e xuntámonos para darnos calor uns aos outros. Pasan as horas. Facemos cola para subir aos barcos que chegan e trasladar á xente á costa da Toscana. Espera e frío. Falan de mortos. Da neglixencia do capitán.

Son as 07:00. Chamamos á casa dende un dos nosos móbiles con algo, pouco, de batería para tranquilizar á familia. Conseguimos entrar nun barco que tardaría unha hora en zarpar. Hora e media case de traxecto nunha embarcación dedicada ao trasporte de vehículos. Non podemos máis. Adormecemos por esgotamento.

9:30 horas, sábado 14 de xaneiro de 2012. Porto de Santo Stefano. Toscana. Hai mantas e comida. Tarde. Moi tarde.


Alejandro Mínguez. Xornalista colexiado 307. CPXG. (Camarote 1016 do Costa Concordia)