Psicofonías amigas

Non sei, miña amiga, meu amigo, se andarei algo toleirán porque fago cousas que non cadran coa normalidade.

Son as seis da tarde, vaise achegando a noite de Nadal, e eu debía estar na miña casiña, con calefacción e relativo confort, escribíndovos esta felicitación. Pero non sei por que, non era quen de escribir nada ata que vin parar ao meu despacho da Facultade onde non hai ninguén e mesmo teño frío porque, xa vos decatades, hoxe non prenderon a calefacción. Estouvos algo toliño.

Pero algunha razón haberá. Seguramente preciso destas paredes que albergaron os meus soños ao longo dos últimos anos para tentar recuperalos: atoparme nesta tardiña con todo canto deixo soñado.

Hai silencio total, o ambiente preciso para eu percibir a presenza do máis importante na vida que adoita ser aquilo que xa non se ve, pero está. O anxo que me acompañou desde sempre non o vexo, pero sinto a dozura sedosa das súas asas, a me acariñar os recunchos máis fondos da alma.

As palabras dos que quixen e me quixeron emerxen neste silencio e rebolen no meu espírito: non as vexo, pero están. Todas as noiteboas das que teño gozado, sesenta e nove, foron perdendo a súa referencia visual e son agora coma unha grande sinfonía coral que me envolve en harmonía sen fin.

En resumo, para escribir, precisei destas paredes que quero abandonar agora no xúbilo da xubilación. E o que veña terá que repintalas se non quere escoitar psicofonías como as que neste momento me envolven en felicidade, porque sodes vós, meus amigos, miñas amigas, as que estades a falarme para encher de azos a miña alma.

Poida que estea algo tolo, pero é tolemia da boa, da amizade. Graciñas e bo Nadal.