De que prescindir e de que non prescindir en tempos de crise?

Fai dúas semanas descubrín un novo vídeo de Carlos Blanco que, como sempre, deume que pensar. Cando falo do Carlos, falo dun amigo ao que coñecín o Día da Patria do ano 2009, nunha festa á que ambos acudimos a gozar da noite do día grande de Galiza.

Entón tiven ocasión de felicitalo polo especial da TVG Sempre Abril, presentado por el dous anos antes e dedicado a José Afonso.

Tivemos unha longa conversa arredor do Zeca, e foron moitas as anécdotas que compartimos naquel patio, agarimados por grandes amigos e por un luar que nos ía levando paseniño cara o amencer dun novo 25 de Xullo.

Dende ese día seguín as actividades de Carlos con máis intensidade. Dende ese día non só o admiro como artista, como señor da palabra, senón tamén como unha persoa excepcional que sabe dar o mellor de si mesmo aos demais, abríndolles momentos de ledicia á forza de gargalladas coa súa arte. Pero o humor de Carlos non é intranscendente, o que vaia ás súas actuacións para deixar de pensar equivócase profundamente, porque volverá con máis ideas e enredos na cabeza. O humor de Carlos é para persoas que gustan, que gustamos, do pensamento libre, de non ser manipuladas e de coñecer en todo momento a cara oculta da realidade.

O pasado día 21, Carlos, señor da palabra, regalounos un novo vídeo onde en 6 minutos analiza a necesidade cultural de dispoñer de medios públicos de calidade.

O vídeo está perfectamente estruturado en 4 partes: a primeira postula a necesidade, ou non, de ter medio públicos galegos, na segunda Carlos danos a súa visión da TVG para posteriormente analizar, na terceira e cuarta parte, os seus acertos e as súas eivas.

Como di Carlos, a TVG converteuse nun referente para todo un pobo que quería saber de si mesmo e recoñecerse como tal. Un pobo que quería información local, e tamén información doutros lares dende unha óptica galega. A TVG foi capaz de crear unha estrutura cultural que fixo posible que hoxe se fale do audiovisual galego. A TVG abriulle as portas a moitas actrices e actores que logo triunfaron no mundo do cine a nivel nacional e internacional.

A TVG achegou aos fogares galegos autores literarios descoñecidos para o pobo. A TVG amosoulles aos máis pequenos os mitos da infancia galeguizados, lembro aquí a Songoku ou Shin Chan que os que medramos sendo a xeración Xabarín, nunca puidemos ver en castelán, xa que unha vez interiorizados no noso idioma, soaba demasiado raro o cambio. A TVG é unha parte fundamental de nós, sen dúbida como di Carlos, o Xabarín é o escudo da nosa xeración, o que lle contaremos aos nosos fillos, que nos escoitarán falar do mundo de Beakman, de que “por fuciños, por cacheiras” eramos do clube da Galega, de que coa Galega aprendemos o que era a nosa terra e de que queremos transmitirlles toda aquela sabedoría a través dunha TVG nova, galega, exenta de manipulación e seria; que sexa a nosa referencia cultural e o noso vínculo de unión como pobo.

Non, certamente non queremos prescindir da cultura en tempos de crise, como di Carlos “a min non me presta”. Non nos presta porque sabemos que a nosa esencia é inmaterial, e que as claves da nosa existencia están no idioma no que os nosos avós nos anainaron. Non queremos prescindir da cultura porque cremos nela, e nela queremos vivir, medrando e facéndoa medrar con nós; porque sabemos que forma parte do noso potencial endóxeno; do que un día fixemos rendible, e hoxe é un estandarte no que amosar ao mundo unha capacidade creativa absolutamente orixinal e ilimitada.

Remata Carlos dicindo: “unha cultura non se concibe hoxe en día, sen uns medios de comunicación fortes, propios e libres”. Pois aquí fica o pensamento dun home libre, un home puro e consciente da súa esencia, dono da palabra que nos fai ceibes; descubríndonos eses tesouros inmateriais que nos fan humanos e nos unen na diferenza. Aquí fica a idea e a verba de Carlos á espera deses medios “fortes, propios e libres” que sen dúbida merecemos.