Os partidos partidos

Enriqueta Otero tiña unha definición moi clara dun home que pertencera a un partido político: Un home de partido é un home partido.

Querería decir que cando tomaba parte dunha organización política xa non era na súa totalidade un home libre, enteiro, completo. Querería decir que cando un home -ou, naturalmente, unha muller- entraba nun partido, deixaba parte do “eu” para entrar a formar parte dun “nós”.

Polo tanto, un membro dun partido político ten algo de “eu” -pouco- e moito de “nós”, co que se suxeita a unha disciplina na que os máximos dirixentes da agrupación representan ó resto dos membros, e polo tanto son os que levan o goberno e as decisións da colectividade.

Dacordo con esto, é verdade aquelo de que “o que se move, non sae na foto”. Dacordo con esto, quen se sale das regras do xogo -poñamos por caso Rivas Fontán- queda suspenso das súas funcións, ou se vai fóra da agrupación, forzosa ou voluntariamente.

Dacordo con esto, ten razón Núñez Feijóo en chamar "descortés" a quen diga que hai que seguir furgando na sucesión do presidente Fraga..

Dacordo con esto, o lóxico é que Fraga houbese acadado o 100% dos votos no recente Congreso, porque non hai ninguén no Partido que vote contra del. Pero só tivo o 95% porque o 5% restante, tamén favorable, tivo que ser anulado ó recoller as papeletas insultos a Baltar e Cuíña.

Alguén neste tema vai por libre. Alguén sáese do guión. Alguen parte o Partido, unha entidade que por principio non debe poder fraccionarse en partes. É (debe ser) indivisible.

Os Partidos partidos son a antítese do ideal da súa estructura. ¡Ai dos que partan un partido!. Acabarán sendo reos da súa propia partición.