O raio laser

Corría polo alto do tellado fuxindo do raio láser que me lanzaba un neno de cinco anos dende a ventá dun edificio a uns dez metros de distancia.

Gotas de suor cubrían a miña fronte porque vía que o raio láser estaba a piques de chegar ao talón dos meus pés. De calquera dos dous pés. Porque, ao correr, primeiro quedaba atrás un pé e despois quedaba o outro.

En calquera momento o raio láser podía picar nun deles e xa me vía coa morte nos talóns. Xa sei que o raio láser semellaba un xogo para o neno, pero eu nunca tal vira que unha luz correse detrás de min e case á mesma velocidade.

Tamén sei que a velocidade da luz é máis rápida aínda ca un suspiro; emporiso era o neno o que facía que esta fose máis lenta. Aínda así tíñalle medo. Non quería morrer a causa dunha picada de color. Seguín correndo polo tellado e cando este rematou, lanceime ao baleiro.