Retorno ás aulas

Cando chega setembro, os rapaces volven ós colexios. Pasado o verán, cambia a vida de milleiros de estudiantes – e dos seus pais- que retornan a unhas aulas que volven cobrar vida.
Hai tempo que neste volver a empezar non se plantean conflictos importantes, desde que se xeneralizou a formación, se estableceu o transporte escolar e se foi asentando un sistema no que –fóra pequenos problemas ou matices- case todos estamos de acordo que funciona bastante ben no que a organización se refire.
Desde os pequenos de gardería ata os universitarios comezan a cumprir un calendario que nada ten que co ano normal, como no seu momento pretendeu o Ministro Julio Rodrígue coa imposición dun imposible “Calendario Juliano”.
O comezo do curso supón para os pais dos alumnos unhos custos que, por agardados, nunca deixan de ser onerosos, se ben neste campo tamén se aprecia o impacto da crise. E así mentras algunhas estimacións sitúan estes gastos entre 500 e 550 euros, a Confederación Española de Amas de Casa, Consumidores e Usuarios elevan ata 700€, gasto nada desdeñable para as economías modestas que sofren así o primeiro impacto dun outono sempre quente.
Tendo en conta que o pasado ano se calculaban en máis de mil estes custos, chegando ós 1.400 nalgunhas estimacións, resulta unha reducción drástica a que este ano se reflicte, evidenciando que o mesmo mercado se vai acomodando á realidade, e que diante da crise ou estreitez de medios non queda máis remedio que acomodar os desembolsos ás limitadas posibilidades.
Os gastos do regreso ás aulas reflicten á perfección a realidade do país: contracción do gasto que comeza polas institucións máis elevadas, pasa ás autonómicas, logo ás provinciais e locais, e destas ás empresas, e por fin ó consumidor. Nalgún momento terá que producirse unha corrente contraria, e desde as institucións chegará ata o consumidor unha corrente de ilusión de fluidez económica que permita maiores alegrías. En tanto, a situación é a que é, e volvemos ás aulas –alumnos e pais- coas restriccións precisas, como un síntoma do espíritu de necesario aforro que nos invade, que parece querer afogarnos, que nos acogota.