Tempos eternos

Quero ser lameiro de herba verde no deserto do continente asolado pola memoria dun tempo. Dun tempo calquera.

Quero ser color de piorno que asoma polo outeiro dun país inmaculado que loita contra a señardade duns versos no poema. Un poema calquera.

Quero ser luz na noite e pomba no carballo. Hai carballos que, uns tras outros, forman unha touza e hai touzas que están tan inclinadas que custa suores meterse nelas.

Quero ser o asubío que vai por entre as rúas de Baños de Molgas na busca dunha infancia que xa foi. De todas formas, a miña está marcada coma debuxo a lapis que nin o tempo borrará. Hai tempos eternos.