Son do Granada

As miñas querencias futbolísticas son pouco consistentes e baseadas en temas personais máis ca plenamente deportivas.

De sempre, eu son do Racing Club Vilalbés, ó que coñezo desde que empecei a andar, nos tempos en que don Paco Roca patroneaba aquel club que tantas tardes de gloria nos ten dado ós vilalbeses.

Últimamente son do Club Deportivo Lugo, aínda que non conseguira ascender, que me cae moi ben o seu actual Presidente, e teño superadas vellas liortas derivadas da prohibición no seu día de que as cámaras da primeira televisión de Lugo entrasen no Ángel Carro.

Desde hai uns anos son devoto do Villarreal, porque ten o mellor porteiro do mundo, é de Paradela e é amigo meu. E hónrame ir todos os anos presentar a homenaxe que lle fai a multitudinaria “Peña Diego López”, ó comezo do verán.

E agora, para complicárseme máis a miña vida “deportiva”, tamén son un hincha furibundo do Granada, desde que sei que Fabri é o seu entrenador, e levou ó equipo á primeira división.

Fabri é un bo rapaz que como pecado de xuventude tivo o de ser concelleiro no Concello de Lugo nos anos que eu andiven por alí, e por disensións cos seus compañeiros de partido acabou de membro do goberno municipal. Todos lle queríamos ben, porque Fabri faise querer.

En fin, que eu en deportes teño o corazón partido. Pero como tampouco lle poño moito ímpetu á cuestión vouno levando bastante ben. O fútbol non me produce maiores desvelos, pero cando andan amigos polo medio, animicamente estou onde teño que estar. Estes días, xa digo, son do Granada.