Poema á miña nai labrega

Agora miras pró ceo
tiralo arado á terra
(1O segundos de escanso)


Miña nai labrega
O sol racha a tua face
O traballo bebe o teu sangue
O prado leva o teu sospiro
Tralo vento enteiro fundido

Miña nai labrega
Ti que enfiala herba
Trenzando esperanzas na serra
Ninguen coma ti¡
Ti que debuxas co arado
O duro son do traballo
prendido na herba gadañada
Ninguen coma ti¡
Muller de tempos sofridos
Muller do berro encollido

Miña nai loitadora
Labrega eterna das hora
Que enzarzala ialma nas follas
Levando un canto de rosas
Erela fala deste vento¡¡

Eu quero ser algo de ti
Levar en min o teu sentir
Miña nai labrega;
Erela sombra nada do meu vivir