Verdades ao escambrón

Deixei de morder silencio para berrarlle catro verdades ao escambrón que se atravesara no carreiro. Quería pasar para buscar os soños que me quedaran de madrugada na almofada.

Non me deixaba.

Os seus picos escribíanlle cartas de amor ao sangue das miñas veas, e estas, pobres, choraban pingas cheas de ilusión que remataban deitadas sobre a algarabía máis silenciosa.

Como o escambrón seguía sen facer caso, sen deixarme pasar, pillei un fouciño de palabras molladas coas miñas bágoas.

Cortei a carraxe que me quería levar ao inferno. Fixen un pequeno buraco polo que pasei ás páxinas finais da miña novela