Versos con dor

Treme o verso escrito sobre a circunferencia da miña realidade e a pomba que canta sobre a galla do carballo quere aniñar no cuarto escuro da miña memoria. Sorrí o parágrafo escrito sobre as rochas do camiño e unha muller persigue coa súa ollada o rastro de tinta que deixo nas noites de silencio. Non todas as palabras marcan unha vida; ás veces chega unha ollada para saber que aí se detén o tempo e, con este, o verso. Hai poesías coma pingas de orballo; que semella que non son nada, pero empapan a alma. Hai poesías que se pegan coma lapas. E que riman ao ser recitadas. Ou cantadas. Ou faladas. Un verso dille ao outro: hai dor en algúns encontros.