Bacharelato de excelencia

En moitas Facultades universitarias só teñen acollida os alumnos que posúan os mellores expedientes, os alumnos que poden ser considerados “excelentes”. E sen embargo a decisión de Esperanza Aguirre de crear nos institutos madrileños un “bacharelato de excelencia” ven de provocar unha tormenta educativa e mediática polas implicacións que se supón que poida ter en posibles desigualdades na atención ós alumnos.
E sen embargo todo o sistema está baseado na competición, no premio ós mellores alumnos, nun auténtico escalafón entre estudiantes segundo os resultados que estes obteñan nos seus exames.
É sabida a gran dificultades que para integrarse no sistema educativo teñen os alumnos superdotados, porque compre atender á maioría dos alumnos e os máis destacados síntense desplazados, abúrrense nas clases, e non poden participar na marcha normal do proceso educativo. O planteamento de Esperanza Aguirre parece tratar de solucionar este problema, faltando unicamente establecer o nivel a partir do que un alumno pode ser calificado de “superdotado” e merecer ser encaixado nun bacharelato que por definición aspira á “excelencia”.
A instauración dun sistema como o que anuncia a Presidenta da institución autonómica madrileña entrañará serias dificultades de índole política, e naturalmente de índole económica e polo tanto práctica. Pero a priori parece unha boa solución para proporcionar unha mellor educación a aqueles alumnos que sobrepasan amplamente o nivel medio dos estudantes dun centro e precisan dunha atención especial.
As diferencias deben ser contempladas, estudiadas, e recibir solucións. Neste caso, non se trata de uniformar unha clase polo raseiro das medias, senón atender, cuidar, fomentar os específicos casos especiais, para darlles unha tamén especial atención.