De tapas

Aínda que me enterei en tempo e forma da competición de tapas que en Vilalba se celebrou como preludio da “Feira do Queixo de San Simón”, sinto que ocupacións diversas non me permitiron acudir e probar -picotear- en varios lugares xa non para saber cal tapa é a mellor, senón só para disfrutar das tapas vilalbesas.

Temos a sorte de vivir nunha terra onde as tapas son como unha relixión, agasallo dos hosteleiros para os seus clientes, e dedicación exquisita de cociñeiras e cociñeiros. Que outros lugares hai, aínda que non merecen que aquí se fale deles, onde as tapas son produto comercial que hai que mercar aparte, se un quere acompañar calquera bebida con algo sólido e sustancial.

Eu teño chegado a deixar a consumición sen beber ou a medio consumir no caso de que non se me facilitase unha tapa, tal é a necesidade que teño dese acompañamento, e como afortunadamente vivo de xeito habitual en Lugo poido disfrutar de auténticas excelencias.

Hai anos, con cada consumición -viño, vermouth, cervexa, mosto- ofrecían uns cacahuetes, aceitunas ou pequenos anacos de salchichón ou queixo. Pero os tempos cambiaron de tal maneira, evolucionaron as tapas, que ninguén quere acordarse de cando a situación era moito máis miserenta.

Ós bares que adoito ir, e teño que recoñecer que o máis importante criterio de selección son as tapas- ofrecen primeiro unha tapa fría, de bandexa, para logo pasar aviso á cociña do que queremos de tapa quente. E eso complétase cunhas pataquiñas fritas, cacahuetes, pipas ou o que se tercie para que a transición entre o consumo da tapa e a toma do resto da bebida non sexa demasiado dura.

Esta revolución “tapeira” ocorreu primeiro no centro da capital lucense, que a competencia é moi dura e os hosteleiros entenderon que había que facer un esforzo, e máis nestes tempos de crise, para atención, consecución e conservación dunha clientela “flotante”. Pero do centro logo trasladouse ós barrios. E nesto destacan en primeiro lugar na Milagrosa, o segundo centro lucense, onde hai unha ampla variedade onde escoller; en Montero Ríos, preto da Estación, ou no Lugo novo da Universidade, onde o transterrado Monterrei que do centro se foi a Alfonso X segue reinando nos ambientes hosteleiros.

Que das miñas palabras non se desprenda que son admirador cuantitativo de bares, que cando sallo con dous vasos de Mencía vou axeitadamente contento, e coas tapas que os acompañan perfectamente satisfeito. A miña percepción, eso quero crer, é perfectamente cualitativa e a verdade é que disfruto indo de tapas (aquí, eufemísticamente, chámaselle “ir de viños”) como neno con zapatos novos.

Por eso dóeme non ter ido de tapas a Vilalba, que trinta e un restaurantes e bares competindo a ver quen fai as mellores tapas é algo que un fiel cristiano non debe perder. E este aspecto da cristiandade eu téñoo moi arraigado.