Lorenzo Varela

A Real Academia Galega ven de decidir que o próximo “Día das letras galegas” se adique a Lorenzo Varela.
Os monterrosinos están de festa. Galicia debe estar de festa por honrar -post morten- a un galego senlleiro ó que a vida (política) fixo exilarse, e que cando volveu a Galicia non a recoñeceu e comprendeu que se fora non podía vivir, tampouco podía vivir dentro de Galicia.
As Letras de Galicia teñen feito xusticia ós galegos que exerceron de galegos desde máis lonxe: Luis Seoane, Blanco-Amor... E agora, ¡Lorenzo Varela!.
O grupo A Quenlla canta un poema de Lorenzo que proclama que “Aramos sobre os mortos desta terra / e o noso pan ten un sabor de osos / familiares, irmáns...”.
É moita hora de que fagamos xusticia galega ós mortos nosos que quixeron ser galegos lonxe, pero non puideron conseguir ser galegos xunto de nós.
Lorenzo Varela morreu “de amor á terra”, como Cabanillas dixo de Castelao: “Do mal dos bos e xenerosos”. É moita hora que algo dese amor se lle devolva cun ano adicado a el.
Mágoa que en vida non houbese quen mirase para el, agás Isaac Díaz Pardo. Mágoa que ninguén soubese del cando voltou. Mágoa que Galicia non estivese preparada para acoller a Lorenzo Varela cando voltou do exilio da Arxentina para sepultarse nun exilio interior moito máis sangrante.
¡Honremos a Lorenzo de morto xa que non soubemos respectalo de vivo!.