Unha vez, nun lugar de Galiza, coñecín a un home. A un home dos de antes. É dicir, a un home como é debido. Vivía nunha casa no medio de praderíos, neso que agora se lle dá por chamar la finca.
Este meu home cohabitaba arrodeado dos seus e de vacas de cores do xadrez, non a cadros. Vacas que o meu home tiña por estranxeiras, que estaban dotadas, por un lado, dunhas grandes ubres que daban xenio, e por outro, sen cornas. El tiñaas por algo así coma quen dispón dunha motoserra ou dun alxibe de purín.
Polo medio das vacas de colores, de cine antigo, e sempre ao seu carón merodeaba unha teixa que, tal coma o home-amo, era como é debido.
Cando eu o coñecín, por medio dun meu, que se fixera veterinario coma quen se fai torneiro ou Curro (Curro o meu amigo boticario) por dicir algunha profesión nun aparente albur. Ben, pois o veterinario foi a facerlle unha visita técnica gandeira e interpelou ó home.
Ei!, Xose María (eu remarqueille. Non sería mellor chamarlle Pepe... ou Manolo, aínda que non se chame). O veterinario proseguiu coa interpelación:
¿Cómo é que gardas ista vaca (pola teixa) se non dá leite, nin crías e non fai máis que destragar herba?.
O meu amigo-home poñendo cara dun Xerardo respostoulle:
Vaites, vaites...! Ai, a marela!. A marela é a que mellor me entende!
