Palabra de Rajoy

As pensións dos políticos; aí nos doe.
Un dos problemas, entendidos así polos españois, na actualidade desta terra son os propios políticos, cando son os chamados a ser solución dos males que nos aqueixan. Porque hai políticos que ignoran o que ocorre no contorno, descoñecen ou desprecian as realidades da rúa, e compórtanse como se fosen donos e señores de canto gobernan.
E entre todos lexislan pensións máximas blindadas para os que exercen a política durante un breve espazo de tempo en tanto que restrinxen radicalmente a dos traballadores comúns que cotizaron toda unha vida para acabar percibindo miseria como premio a todo o seu esforzo.
Quéirano ver ou non, os soldos dos políticos, as súas pensións, e todo o boato que os rodea é un dos factores máis importantes do alonxamento da xente que os vota, do pobo en xeral. Pero ata agora, se había voces en contra desta desmesura desde fóra, faltaba quen desde dentro se pronunciase en relación cunha situación sangrante que sólo pode ser defendida polos que non teñen máis oficio ca a política, e non fixeron outra cousa na súa vida máis que situarse nun precario pero brillante posto de traballo.
Este domingo en Sevilla, Rajoy foi claro proclamando que os políticos que lexislan recortes en pensións paupérrimas non poden blindar para si as pensións máximas que duplican ou triplican as pensións dun traballador normal.
Que é unha proclama política, está claro. Pero é unha proclama xusta e oportuna, entendible por todos, aceptada pola inmensa maioría, e ben farán outras forzas políticas en suscribila, e trasladala ás institucións.
Rajoy foi o primeiro, pero é desexable que non sexa a única voz que clame nun deserto político, no que moi poucos aceptan unha situación insostible.
Se os políticos queren ser recoñecidos e queridos polo pobo que os sustenta, van ter que axustarse á normalidade dese pobo, renunciando a prebendas creadas por eles mesmos, a menos que queiran que a fenda existente entre o seu mundo e o noso se faga cada día máis fonda.