Escríboche dende este plano, Varela. Escríboche sabendo que xa sabes. Ao plano no que estás vanche os asuntos de inmediato. Non te rías de min. Ou, mellor, rite, que me gustas máis coa tua constante media risa prolongada.
Días pasados fun a Begonte por verte, por estar contigo. Deixame que che conte, home, que che conte: Sentín que estabas no salón de actos da Casa da Cultura de Begonte, detrás, no perfil dunha das ventás (fiestras hai que escribir) pero como che escribo en confianza e seguido, vou un pouco descoidado, que o importante é o que che quero recontar.
Na ventana estabas, sorrindo a gusto. Porque mirabas divertido como ninguén te ollaba. Seino porque eu sentínte e, polo tanto, mireite ben mirado.
Ateigado o salón, ben o sabes. Alí estabamos todas as persoas amigas que poidemos ir. Fomos por ti e por verte reflectido no Belén. Pero sobre todo por estar contigo no día do nomeamento de Fillo predileto de Begonte
Vanme quedar nomes; moitos nomes. Disculparalo xa que, sabendoo, como o sabes, poñerche unha fita longa sería unha redundancia, excesiva e redundada. Estaban todos os concelleiros, agás un, que xa sabes que non lle foi posible. Pero estará polo Belén calquera día.
Falou o Alcalde, Xosé Antón Vázquez García, con moita emoción, propiedade e despexo, coma sempre; leu a acta do unánime acordo municiplal, o Secretario do Concello dando por público o teu nomeamento. Falou Xulio Xiz, emocionado; lembroute conciso e resumido. Xa me dirás, Varela, que se pode facer contigo: resumir moito. Rematou a lembraza con dúas palabras que o explican todo: Varela é.... Todo en ti, nunha é, e acabouse. Porque todo o humano posible está introducido nesa vogal coa póla por enriba, que lle cambia o sentido e faina grande, ancha, completa e dun universo no cal caben, reducidas, todo o magnífico e persoal de ti. Varela, é ... ata esgotarse.
Falou teu cuñado,Valcarcel. Ben o escoitaches. Falou breve, curto, delicado, claro e achegado. Coma un profesor, que é.
Despois fomos ao San Martín. ¡Qué che vou dicir, home, que che vou dicir!. Sí, certo; algo parecido a cando me convidaches, con Xulio Xiz e familia, a tua casa de Begonte. ¡Que barbaridade!. ¡Exacto!, mira como sabes: polo mesmo andivemos. Eu, coma sempre, con exceso.
E dígoche máis, Serafín, o concelleiro, deume un purito e fumeino, sen agocharme. ¿Acordas como agochabamos?. Deixareino dunha vez (ando a dicir o mesmo dende anos atrás, tal coma ti). Deixareino porque ti mo pides, porque me pode expulsar o Sergas, con moita razón, e porque debo deixalo.
Divertiume o feito de non me agochar para botar esa trapallada ó aire.
Bebin e brindei por ti dende este plano. Se algo teño certo é a incerteza de cando vai ser. E a incertidume de se nos veremos ou non.
Xa sabes, Varela, mentras ande polo de acó, lembrareite coma sempre: dúas veces ó ano dende hai trinta e oito; a ti e o crego, don Xosé de Begonte. Os dous presentes en Begonte definitivamente. Os dous no corazón de todos os coñecidos e de millóns de almas anónimas, que cada ano van admirar, algo case divino, como foi, como é, que puxeras a Biblia en movemento.
Fixeches un milagro moi grande; aunténtico e tanxible.
Por certo, a lavandeira e as ovellas están máis afervoadas ca de costume; un dos serradores da serra portuguesa chiscoume un ollo e os reises, o levador da mirra, especialmente, creo que me mirou mal, como de esguello. Irei máis veces a isa Biblia tua, por se foi percepción dun momento, ou é que, realmente, me ollou con extravío polo ollo dereito. Xa cho direi, de certo, aínda que ti xa o tes que saber por liña directa. Pero direicho.
Tamén andou por alí Hernangómez, o señor de Segovia. Está feito un mozo de...setenta e algúns (que non aparenta). Os que teña, moi ben levados.
Cantaron os de Xermolos dentro dunha igrexa en homenaxe sereno. Na igrexa que te estraña e que che reza para que abeires un camiño sen trancos e con un montón de cereixas, coma seica dí Xulio Xiz, escribo seica, porque non sei dela en versión directa. Estou en que non é parábola evanxélica. Non sei. Creo que é unha teoría. Pasou que, ó chegar aos oídos de Xosé Manuel Carballo, este, cristianizouna.
Non neva. Hai días fríos. Pillei unha xeada tremenda, por estar de pé, escoitando a Xosé Manuel Carballo, que ten un dicir persoal e fermoso, que engancha a un, sen ser quen de irse, aínda que a friaxe se meta polos entrecháns.
Deica ata non sei cando amigo, milagroso, fillo predileto de Begonte.
A biblia de Begonte
(A Xosé Rodríguez Varela-Joselín, 06/12/2010)
No val dos elexidos e grandiosos,
onde están os bos de alma boa,
véxote á beira do río cadencioso.
Navega unha póla, nunha póla voa,
a rula dos cantares amorosos,
que van arrolarte en Noite Boa.
Ti non queres ren, non pides nada.
Escoitas, miras; non falas nin palabra.
O río despide ás follas bravas.
En cristal de espello posto o Ladra,
bicando a estea tua cando pasa.
Buscándote, delicado, en auga clara.
O sol, de agosto, desfaise en raios,
amorna a tuas sens, finas e brancas,
e abres os azuis dos ollos cinteados.
Ves todo o Belén, do teu milagro.
A Begonte, aposto, á Virxe Santa.
A un coro de infantes que che cantan.
Ollas a un meniño, que che pide,
Alimentas os fusibles con un sopro,
arranca a biblia aberta e libre.
Sentas, Varela, no baixo do cachopo.
A alma picariña pensa e describe,
abraios nun mirar, nun puro gozo.
