O tren da morte (11-M)

Xa vai saí-lo tren
coma tódolos días,
mais hoxe estaban frías
as vías
e tamén
as sombras fuxidías polo andén.
De súpeto, as olladas
cheiran,, esnaquizadas
pola infame metralla
¡canalla!
feita de bolas-balas:
¡Xa non podo miralas!
Chíos de paxariños
firen os ferros
tra-los berros
máis tenros dos meniños.
Tamén xime a alborada.
E logo, nada,
nada,
nada...
Ai, mouros criminais,
¿tivesteis nais?
Dou fe que eu vin
o sangue de Caín
que levades nas mans
vosas e dos irmáns,
e nunca morrerá
dende o 11 deica alá...
Segue esbarando o sangue mergullado
co cheiro sulagado
no neboeiro de mente,
amarga, tercamente, silandeiriñamente.
Para vos, desalmados, tan vilmente,
tan criminosamente,
que vos queima o mortífero terror
para sempre xamais, xa sempre no solpor,
animais terroristas,
por sempre nihilistas,
luxados pola noite soez deste estertor!