A Presidencia da U.E.

Quedan poucos días para que España deixe de ostentar a presidencia de turno da Unión Europea, e ese momento será a ocasión de experimentar un certo alivio, porque parece como se neste especial período nos dominios da U.E. empezara a poñerse o sol.

Os prognósticos sobre esta presidencia foron especialmente optimistas, e Leire Pajín anunciou un acontecemento planetario no que as estrelas máis brillantes serían Barak Obama gobernando os Estados Unidos de Norteamérica, e Rodríguez Zapatero marcando os rumbos polos que camiñaría a cada vez máis poderosa Unión Europea.

Moito se teñen agostado nestes seis meses os trigos europeos, morrendo antes de nacer os brotes verdes que deberían constituir a nosa esperanza. E Grecia, Hungría ou Portugal non mitigan as nosas angurias, temendo cada día as novas do día seguinte, escoitando chover, tremendo tormentas, suspirando por días claros que permitan mirar con optimismo cada xornada que comeza.

Moitas esperanzas se tiñan postas nestes seis meses por parte do goberno español e o seu presidente, agardando fosen o espaldarazo definitivo á súa permanencia no poder. Pero estes seis meses están resultando demasiado longos e fondos, e estamos demasiado á vista de todos, agardando polo remate deste mes para volver a un modesto segundo plano que nos deixe ocuparnos exclusivamente de nós mesmos, agardando mellores tempos.