Pepe Blanco

Hai anos, a este nome respondía un cantante hispano de magnífica voz, seguido por millóns de devotos. Hoxe, toda España sabe que Pepe Blanco é un cociñeiro-bruxo que tivo moito que ver en que brillara por primeira vez a figura política de Rodríguez Zapatero e agora que –contra todo pronóstico- vaia se-lo próximo presidente do goberno español.

Non sei ben por qué, pero no mundo político lucense e galego non se valora a Blanco, e os nomes que se lle asignan van desde “Blanquito” a “Pepiño”, en diminutivos despectivos que non afectivos.

¿Envidia pola traxectoria meteórica do político de Palas? ¿Ou é que por cercanía brillan máis os defectos coñecidos que as virtudes?.

A envidia é máis propia dos propios correlixionarios que, postos a linchar a alguén, son os peores. En calquera grupo político.

Quen non conseguíu a Alcaldía de Palas pode ser ministro do goberno de España. E os que o ningunean, a sufrir.

Pero non é o de Pepe Blanco o único caso de triunfo “a pesar de...”. Antes foi o de Orozco, Alcalde de Lugo por maioría absoluta, protagonista do suposto “efecto Orozco”, que en tempos pertenceu a un sector do Psoe lucense minoritario e arredado, de xeito que a súa chegada á candidatura á alcaldía pareceuse bastante ó guión de “Presidente por accidente”.