O día de acción de gracias

A verdade é que nunca me preocupei por saber por qué os americanos celebran o “Día de acción de gracias” cun inconfundible arrecendo familiar con sabor a pavo e a película de sobremesa.

E tan ten sido así a miña ignorancia, que tiven que ir á Wikipedia para saber qué día tiña lugar e cales foran as súas orixes conmemorativas, que seica están relacionadas coa organización dun gran xantar organizado polos colonos de Massachusetts para agradecerlles ós paisanos do lugar a súa hospitalidade durante o primeiro inverno.

Logo de darlles as gracias, cando os colonos se instalaron a conciencia no lugar, acabarían con eles, pero esa é outra historia. O caso foi que Washington, primeiro, e Lincoln despois, déronlle rango de celebración oficial que definitivamente elevarían ós altares patriotas a mediados dos anos 40 do pasado século.

Lembrei esta singular xornada de exaltación nacional americana mentres xantaba e ó mesmo tempo seguía un telexornal que me informaba da celebración, esta fin de semana, do “Halloween” nas escolas, nas discotecas e incluso nun hotel de Tenerife, onde teñen pensado zugarlle a adrenalina ós clientes meténdolles medo nas habitacións.

E lembreina porque mentres seguía a información sobre esa paifocada adoviada con cabazas, díxenlle á miña muller (agora seica queda mellor dicir compañeira): “Verás como acabamos por celebrar tamén o día de acción de gracias”.

Logo, cheguei ó ordenador e cando me dispuxen a ler o correo electrónico, atopei unha mensaxe que me falaba dunha iniciativa que leva por título “Reincorporación de Cuba en España como Comunidad Autónoma”, e entón dixen para min: ¿Cal, das dúas iniciativas, chegará primeiro ás nosas vidas cotiáns?.

Evidentemente, respondinme co corazón, pensando no meu avó paterno -que traballou de mozo en Guantánamo, cando aquilo non cheiraba aínda a carne de prisión-, en Curros e en tantos outros e desexei o imposible porque o outro, por desgracia, acabará sendo inexorable.