Así es la Rosa

Rosa, Rosae, Rose... aprendimos a declinar en tempos nos que nos importaba moi pouco un idioma que fóra basico para o xurdimento da civilización occidental. E a seriedade de Don Froilán López e López, Director do entón chamado Instituto Masculino, que poñía suspensos no límite da realidade cun mísero 4,5 tampouco axudaba a querelo e aprendelo.

E sen embargo, cantos recibiron ideas básicas deste idioma aprecian o seu valer e o seu papel actual nos fundamentos filolóxicos -xa non digamos no mundo do dereito- para evidenciar o seu carácter vertebrador dos nosos coñecementos.

Andando o tempo, en La Codorniz, alguén publicou eso de “No la toqueis, que así es la rosa”, referido a unha rosa determinada e non ó clásico que temía pola súa fraxilidade.

E nesto, Rosa Díez, a quen as cousas da política non lle van como contaba, que nos agrede ós galegos, insultando nas nosas carnes a Zapatero e a Rajoy.

Pensabamos que unha política colocada no olimpo do panorama político español debería saber que os sambenitos que teñen andaluces, cataláns, vascos ou galegos non teñen nada que ver coa política nin coa vida diaria das persoas que forman parte deses pobos. E que os galegos, que tanto progreso deron ó seu país de procedencia, somos calquera cousa menos pouco espabilados.

“Así es la Rosa”, teríamos que concluir, xa que nos fallos verbais ou de actuación é cando se coñece a dimensión dunha persoa. E se quere que alguén esqueza esas palabras vai ter que vir camiñando a Compostela, facendo de xionllos boa parte do camiño.

Nalgún momento pensouse nela como o “elefante blanco” da zona media do electorado hispano. Quedouse en mascota dos desfiles dun pequeño batallón que languidece.